به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «ندای تفرش»؛ حجت الاسلام سلمان سلگی در یادداشتی نوشت: نمادها امروزه یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر ضمیر ناخودآگاه افراد و بافت اجتماعی به شمار می‌روند. این نمادها محدود به اشخاص نیستند، بلکه فضای شهری و چگونگی فضاسازی را نیز دربر می‌گیرند.

نماد از نمود گرفته شده است و به چیزی گفته می‌شود که با مشاهده‌ی آن، تعریفی از یک شخص یا یک شهر برای مخاطب شکل می‌گیرد

یکی از بزرگ‌ترین آسیب‌های وارده به کشور ما در دههٔ هفتاد، هجمهٔ نرم و زیرپوستی دشمن در عین غفلت و ساده‌اندیشی متولیان فرهنگی بود. رهبر انقلاب در همان زمان هشدار دادند که دشمن مشغول «شبیخون فرهنگی» علیه ملت ایران است. متأسفانه در اواخر همان دهه، عناصر خودفروخته و خائن غربی به این عملیات دشمن سرعت بخشیدند.

در یکی دو دههٔ گذشته، پوشش و ظاهر افراد آمیخته به نمادهای دینی و ملی بود و با دیدن هر شخص، تعریفی از هویت او برای دیگران حاصل می‌شد. همین نمادهای ملی مذهبی ،پیام‌های تربیتی به اجتماع و خانواده ارسال می‌کرد. اما امروز دشمن توانسته از طریق فضاسازی‌های مسموم و منحط غربی در جبههٔ فرهنگی به ما آسیب بزند.

اهمیت این موضوع تا حدی است که هم در فرهنگ اسلام و هم در فرهنگ غرب به صورت ویژه به آن پرداخته شده است. به عنوان مثال، ادگار شاین، روان‌شناس و نظریه‌پرداز فرهنگ سازمانی، در کتاب خود به اهمیت نمادها اشاره کرده است.

از سوی دیگر، اسلام نیز بر نمادهای دینی مانند اذان، مساجد، عزاداری‌ها و نوع پوشش و همچنین نام گذاری بر روی اشخاص به نحوی که یکی از معدود حقوق پسر بر پدر نامگذاری مناسب برای فرزندان است که اسلام به این موارد تأکید فراوان دارد.

متأسفانه دشمن در چند دههٔ اخیر به صورت نرم و برنامه‌ریزی‌شده، یک‌به‌یک نمادهای دینی ما را از ما گرفت:

· چادر به نماد تحجر و خشکه‌مقدسی تبدیل شد.
· تسبیح به نماد ریا و صلوات‌شمار برای کلاس تقلیل یافت.
· کلاه به نماد عقب‌افتادگی تعبیر شد.
· اذان و عزاداری به مزاحمت برای همسایه تبدیل شد.
آخوند می شود به لولو خور خوره و عامل بدبختی
امروز به جای اسامی که دارای بار هویتی و تربیتی برای آینده فرزندان و جامعه دارند اسامی بی محتوا انتخاب می شود که هیچ سنخیتی با فرهنگ ما ندارد

چادر خود حجاب نبود، بلکه نماد حجاب بود. بانویی که مانتو می‌پوشید نیز حجاب داشت، اما چادر نماد حجاب برتر است به تعبیر دیگر پرچم و علم حجاب است، کسی که چادر می پوشد علمداری است که این علم را به دست گرفته است که با از دست رفتنش، برهنگی رواج یافت.

اذان نیز خود دین نیست، بلکه نماد دین است و با خاموشی آن، بی‌دینی و لاابالی‌گری گسترش پیدا می‌کند. عزاداری‌ها نماد سبک و سیرهٔ اهل‌بیت هستند و با کمرنگ شدن آن‌ها، سیرهٔ اهل‌بیت در خانواده‌ها کم‌رنگ شده و معضلاتی مانند طلاق و خیانت افزایش می‌یابد.

پوشش ایرانی نیز نماد هویت و ملیت ماست. با از دست دادن این نمادها، جوانان دچار بحران هویت می‌شوند؛ تا جایی که ممکن است اسرائیل را دشمن خود ندانند، آمریکا را دشمن نخوانند، یا حتی اعضای تیم ملی فوتبال سرود ملی را نخوانند و پرچم ملی خود را در خیابان های تهران آتش بزنند.

امروز اگر در تهران بیشتر از دیگر استان‌ها شاهد آسیب‌های فرهنگی هستیم، به این دلیل است که به‌سختی می‌توان صدای اذان را در این شهر شنید. اگر عده‌ای پرچم ملی خود را لگد می‌ زنند و به آتش می‌کشند، به این دلیل است که برج میلاد به عنوان نماد تهران، هیچ‌گونه سنخیتی با فرهنگ ملی ما ندارد. البته امروز شهردار محترم تهران دغدغهٔ لازم را در این زمینه دارد و حرکت‌هایی برای احیای این نمادهای ملی و دینی در حال انجام است.

شاید بتوان به جرات گفت که یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های تربیتی در جامعه، همین فضاسازی‌هایی است که صورت می‌گیرد.

در زمان امام حسین علیه السلام وقتی که بنی امیه لعن امیر المومنین و محو نام فاطمه زهرا سلام الله علیها را در سراسر اسلام و منابر خود کلید زد امام حسین علیه السلام با احیای نام این دو بزرگوار به مقابله نرم با این جریان پرداخت به صورتی که اسم تمام فرزندان پسر خود را علی گذاشت ( علی اکبر ، علی اوسط ، علی اصغر ) و همچنین نام تمام دختران خود را فاطمه گذاشت (فاطمه صغری ، فاطمه کبری ) که این عمل خود برای ما درس می باشد ، امروز شاید مؤثرترین راه برای ایجاد هویت در جوانان، احیا و اهمیت دادن به نمادهای ملی و دینی می باشد.

انتهای خبر/