به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «ندای تفرش»؛ به نقل از باد صبا، تقویم ایران مملو از نام بزرگ مردان و مفاخری است که هر یک به تنهایی ، تمدن و فرهنگ این مرز و بوم را به تجسم رسانده و در رفتار، کردار و آثار خود، غنای گنجینه‌ی ادب و هنر را به نمایش گذاشته‌اند.
در این بین نام و آوازه شاعرانی چون سعدی، که قند زبان پارسی را در اشعار بی‌مانند خود به کام جهانیان شیرین کرده‌اند، درخشش بی‌بدیلی دارد؛ از همین روست که اول اردیبهشت در تقویم ایران به عنوان سالروز بزرگداشت او و اندیشه نابش، نامگذاری شده است.
سعدی؛ نه فقط شاعر، بلکه نویسنده و حکیم نامدار قرن هفتم هجری بود که به درستی عنوان «شیخ اجل» و «استاد سخن» را از آن خود کرده چرا که در تفکر و اندیشه خود نیک‌نامی را به منصه ظهور رسانده و در بیتی از قصیده‌اش نیز اینگونه اشاره داشته که:نام نیکو گر بماند ز آدمی، به کزو ماند سرای زرنگار …
در کنار شاعران پر آوازه‌ای چون حافظ، نام سعدی نیز همواره به بزرگی یاد می‌شود چرا که ایشان از برجسته‌ترین شخصیت‌ها و مفاخر ادییات این آب و خاک محسوب می‌شود و گوهر وجودش غنای تاریخی ما را وزین‌تر کرده به همین دلیل است که حتی پس از گذشت چندین قرن، از او به نیکی یاد می‌شود.
بی‌تردید سعدی، فقط یک وزنه‌ی سنگینی در کالبد شعر فارسی نیست بلکه قامت شعر و ادب این خاک بدون حضورش، لنگ میزد. چرا که علاوه بر ذوق هنری، استعداد و نبوغی چشمگیر در بهره‌گیری از کلمات بدور از تکلف برای خلق اشعاری ساده و روان اما گیرا و ماندگار داشته است.
آوازه و ارزش این شاعر نامی فقط معطوف به شعر و نثر منحصر نمی‌شود بلکه خدمت او در حفظ تسلسل فرهنگی و تمدنی فارسی در منطقه و در برهه‌ای پر آشوب و پر خطر است.
در قله‌ی هرم آثار منظوم این شاعر شیرازی کلیات اوست که به بوستان سعدی شهره است اما جان‌مایه‌ی این بوستان در حفظ سجایای اخلاقی، تربیت و وعظ و تحقیق است که در ده باب عدل، احسان، عشق، تواضع، رضا، ذکر، تربیت، شکر، توبه و مناجات تحریر شده است.
بی‌تردید شیخ مصلح الدین سعدی بزرگترین شاعر پس از فردوسی است که دریای پرتلاطم ادب فارسی را به ساحل امن سکون رسانید تا امروز اشعارش نقل هر محفل باشد و اندیشه نابش، منشأ تفکراتی نو و پویا.
یکم اردیبهشت ماه سالروز بزرگداشت این شاعر نامی خجسته باد.
