امام علی علیه السلام :
عِبادَ اللّهِ! إنَّ مِن أحَبِّ عِبادِ اللّهِ إلَیهِ عَبداً… نَظَرَ فَأَبصَرَ، وذَکَرَ فَاستَکثَرَ ، وَارتَوى مِن عَذبٍ فُراتٍ سُهِّلَت لَهُ مَوارِدُهُ ، فَشَرِبَ نَهَلاً، وسَلَکَ سَبیلاً جَدَداً.
اى بندگان خدا! از محبوب ترین بندگان خداوند در نزد او، آن بنده اى است که… مىنگرد و بینش مى یابد، [خدا را] یاد مى کند و [بر کردارهاى نیک خود ]مى افزاید. از [چشمه هاى ]آب گوارا و شیرینى که آبشخورهایش براى او هموار شده، سیراب مىشود و در همان نخستین نوشیدن، سیر مىشود. راهى راست و روشن را مىپوید.
نهج البلاغه : الخطبه ۸۷
