به گزارش ندای تفرش؛ امام علی علیه السلام در خطبه ۱۰۹ نهج البلاغه میفرمایند:
مَن عَشِقَ شَیئاً أعشى بَصَرَهُ و أَمرَضَ قَلبَهُ، فَهُوَ یَنظُرُ بِعَینٍ غَیرِ صَحیحَهٍ، و یَسمَعُ بِاُذُنٍ غَیرِ سَمیعَهٍ، قَد خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقلَهُ، و أَماتَتِ الدُّنیا قَلبَهُ، و وَلِهَت عَلَیها نَفسُهُ، فَهُوَ عَبدٌ لَها و لِمَن فی یَدَیهِ شَیءٌ مِنها، حَیثُما زالَت زالَ إلَیها، و حَیثُما أقبَلَت أقبَلَ عَلَیها.
هر که عاشق چیزى شود، آن چیز، دیدهاش را کور و دلش را بیمار مىکند. چنین کسى با دیدهاى ناسالم مىنگرد و با گوشى ناشنوا مىشنود. شهوتها، خِردش را از هم گسیخته و دنیا، دلش را میرانده و جانش، شیفته آن گشته است. بنا بر این، بنده دنیا و بنده دنیاداران است، هر جا دنیا برود، او نیز مىرود و به هر سو که دنیا رو کند، او بِدان رو مىکند.
نهج البلاغه : الخطبه ۱۰۹
انتهای پیام/
