به گزارش ندای تفرش:
راوی:
کانَت اُمُّ البَنینَ تَخرُجُ إلَى البَقیعِ، فَتَندُبُ بَنیها أشجى نُدبَهٍ وأحرَقَها، فَیَجتَمِعُ النّاسُ إلَیها یَسمَعونَ مِنها، فَکانَ مَروانُ یَجیءُ فیمَن یَجیءُ لِذلِکَ، فَلا یَزالُ یَسمَعُ نُدبَتَها ویَبکی.
امّ البنین به بقیع مى‌رفت و در آن جا، اندوهگین‌ترین و سوزناک‌ترین مرثیه سرایى‌ها را براى پسرانش مى‌کرد. مردم نزد او گِرد مى‌آمدند و به آن مرثیه‌ها گوش فرا مى‌دادند. مروان هم از جمله کسانى بود که به بقیع مى آمدند . او به مرثیه اُمّ البنین، گوش فرا مى داد و مى گریست.
مقاتل الطالبیّین : ص ۹۰
انتهای پیام/
